Najaar 2022
We zijn nu op weg in het najaar van 2022 en kijken in de kerk, met een positieve en hoopvolle blik, vooruit naar de toekomst. Af en toe vragen we ons toch wel af hoe het in 2040 in de kerk zal gaan. Over de kerk in de wereld en in Nederland, maar ook zeer zeker dichtbij in onze eigen kerk; hoe zal het in 2040, met onze mooie Dorpskerk in Dalen zijn? Bij deze vraag is het een goed moment om naast vooruit te kijken, ook terug te kijken. Als kerk, maar ook als mens. Hoe is het met ons gegaan, in ons leven, in ons persoonlijke geloof én als plaatselijke kerkelijke gemeente en wat zijn de ontwikkelingen in onze kerk geweest, als geheel? Waar willen we naar toe, waar hopen we op? En wat vinden we belangrijk in de kerk (van nu) in deze wereld.
2040
De eerste twintig jaren van deze eeuw is er veel gebeurd in de Hervormde, de Gereformeerde en de Evangelisch Lutherse kerk in Nederland. 2004 was het jaar van de kerkhereniging. 11 december 2003 was voor al die kerken een spannende dag. Alle drie de synodes besloten op die dag, onafhankelijk van elkaar, om te fuseren. Voor velen een dag van vreugde, voor sommigen, met name hervormden, een pijnlijke dag vanwege de scheuringen die ten gevolge hiervan zich voltrokken, soms zelfs dwars door families heen.
De afronding van het slopende fusieproces veranderde in veel kerken ook de blikrichting in positieve zin. Veel plaatselijke gemeenten gingen zich bezinnen op een beweging naar buiten. Op zoek naar contacten met mensen die het christelijk geloof niet kennen of daarvan vervreemd zijn. Kerkelijke gemeenten gingen pionieren (Kliederkerken), wijkgemeenten in grote steden richtten zich op jonge mensen en predikanten gingen en gaan op zoek naar nieuwe vormen van kerk-zijn. Allemaal positieve geluiden. Toch is door natuurlijke krimp de toekomst van de kerk in ons land nog steeds onzeker. Op veel plaatsen namelijk leidt deze krimp tot een ‘kramp’, om alle activiteiten zo lang mogelijk overeind én ook onder controle te houden. Het gevolg hiervan is dat steeds minder mensen, steeds meer moeten doen, waardoor vrijwilligers overbelast en uitgeput raken. Zo’n situatie heeft iets van een fuik: het net sluit zich steeds nauwer totdat er geen perspectief is. Deze kramp blokkeert het zoeken naar nieuwe wegen. Iets nieuws wordt dan al snel ervaren als ‘we moeten nóg meer doen’. Nieuwe inspiratie wordt minder, of valt geheel weg. Samen doen én samen werken betekent dus vooral ook, om juist nu nieuwe mensen te bereiken en te vragen voor alle mooie gemeentelijke activiteiten! Met ‘Niet vragen’ komen we als kerk niet verder. Naast Geloof, Hoop, Liefde en vertrouwen, is vooral het woordje DOEN nu heel belangrijk!
- Het complete uitgebreide artikel, over dit onderwerp, staat op de<website> van de Protestantse Kerk Nederland.
