Ds. Peter den Braanker, Henk en Annie Dekker, Peter Hollenga.

Op een donkere en grijze donderdagmorgen vertrokken wij naar Eindhoven waar wij, op uitnodiging,  een bezoek aan onze partnergemeente in Ruse gaan brengen. Kletsnat en doorweekt kwamen wij op de luchthaven aan en na veel problemen bij het vertrek van het vliegtuig, kwamen wij tenslotte aan in de Bulgaarse hoofdstad Sofia. Daar bleek  één van de koffers niet te zijn meegekomen en alleen op reis was gegaan. Dit kostte natuurlijk veel tijd en we kwamen dan ook erg laat aan in ons hotel in Sofia. Onze eerste kennismaking met de Bulgaarse bevolking waren de mensen van het hotel die, ondanks dat de keuken al lang was gesloten, nog een heerlijke maaltijd voor ons op tafel hebben gezet en die bovendien de komende dagen het contact met de luchthaven (over de koffer) wilden onderhouden, zodat wij onze reis door Bulgarije ongestoord konden voortzetten.

Op vrijdagmorgen trokken wij met onze huurauto het Rila-gebergte in, waar wij het mooie Rilaklooster hebben bezocht. Een imposant bouwwerk, opgericht in de tiende eeuw en inmiddels door UNESCO tot werelderfgoed is verklaard. Tijdens het bezoek daar overvalt je de enorme stilte  en  krijg je, samen met de mystieke sfeer, het gevoel of de tijd hier honderden jaren heeft stil gestaan. De muurschilderingen, de vele fresco’s en iconen zijn indrukwekkend. In de kapel, met de vele kaarsen, besef je dat ondanks eeuwenlange oorlogen en onderdrukkingen het geloof in de Balkan onverminderd doorgaat.

De volgende dag hebben we de grote stad verlaten en zijn door het mooie landschap richting Ruse gereden. Onderweg kijk je je ogen uit en het eerste wat je opvalt is het enorme verschil tussen het rijke stadscentrum van Sofia en de uitgeleefde, arme dorpen op het platteland. De verschillen zijn hier echt enorm, naast de duurste auto’s kom je hier ook de paard en wagen nog tegen. De val van het communistische regime in 1989 en de toetreding tot de EU in 2007 zijn een goede stap naar een gezonde democratie geweest, er is echter nog een lange weg te gaan.

Ons welkom in Ruse was overweldigend en emotioneel. Het geeft mij, ondanks de grote afstand, een heel andere cultuur en het verschil in geloofsgebruiken/rituelen, toch iedere keer weer een gevoel van thuiskomen. En merk ik, dat de kern van het christelijke geloof overal op de wereld hetzelfde is. Na de kennismaking hebben we, samen met  mensen uit Ruse, de meest noodzakelijkste  dingen gekocht, die in onze vermiste koffer zaten. ’s Avonds hadden wij in de St. Nicholas Orthodox Church in Ruse een soort  vesperdienst, waar Father Stefanov voor ging, dit als voorbereiding voor de dienst van de zondagmorgen. Na de dienst gingen we naar ons logeeradres, waar wij werden verwelkomd door een Bulgaarse Dansgroep. Na de rituelen van welkom, namelijk brood en olie, gaven ze voor ons een Bulgaarse dansdemonstratie en werden wij uitgenodigd om hieraan mee te doen. Tijdens de maaltijd die hier op volgde, waren er  verschillende ontmoetingen en werden er presentjes uitgewisseld. Het was erg jammer, dat de meeste meegebrachte souvenirs in de vermiste koffer zaten. Het werd een avond om nooit te vergeten.

Zondagmorgen hadden wij de dienst in de schuilkerk Holy Trinity church. Een sterk liturgische dienst met een heel goed koor. De voorganger was Father George, die ons na de dienst uitleg gaf over hoe ze in de Oosters Orthodoxe kerk het avondmaal vieren. Aansluitend was er voor ons het brood en de wijn. Daarna was er in een zaal van de kerk, voor iedereen eten en drinken en daarna zijn wij de stad Ruse  gaan verkennen. De stadswandeling begon natuurlijk bij de ‘Schönen Blauen Donau’, de grensrivier met Roemenië, die aan de rand van de stad stroomt.

’s Avonds was er tijdens en na de maaltijd  gelegenheid om met elkaar te discussiëren over diverse (geloof)zaken. Je denkt veel te weten over de tijd dat oost en west gescheiden werd door het ‘IJzeren gordijn’. Maar tijdens deze gesprekken besef je pas echt, hoeveel impact het geloof in hun leven heeft gehad en bovendien wat geloven in vrijheid inhoudt. Wat zijn wij, wat dat betreft, dan rijk.

De volgende morgen was er het afscheid en ik merkte bij mezelf en ook bij hun, dat het ons iedere keer meer moeite kost om afscheid te nemen. Na het afscheid volgde een mooie tocht door het besneeuwde landschap van het prachtige Bulgarije. ’s Avonds kwamen wij aan in ons hotel in Sofia en waren voor de laatste nacht op Bulgaarse bodem. De volgende morgen vlogen wij terug naar Nederland. Al met al was het een prachtige en waardevolle reis.

Tot slot, er wordt mij weleens gevraagd wat de meerwaarde is om als Christen je te verdiepen in andere geloofsculturen en waarom ik in de Bulgarije-werkgroep zit. Allereerst vind ik dat geloven niet bij de kerkdeur ophoudt en dat het kerkgebouw niet het belangrijkste is  Maar meer  hoe je als mens met elkaar omgaat en elkaar respecteert. Voor mij persoonlijk heeft het contact, met onze partnergemeente in Ruse, heel veel veranderd. De vraag of ik mee wilde naar Bulgarije, was het zetje wat ik nodig had na het overlijden van mijn vrouw Herma. Het eerste ontvangst daar in de kerk, waarbij een (ontroerde) priester  Herma met woorden in beeld bracht, de gemeenteleden die mij omhelsden en mij sterkte wensen. Dit alles was voor mij niet alleen erg emotioneel, het gaf mij ook een soort van kracht. Ook zag ik destijds in het klooster met hoe weinig je tevreden en gelukkig kunt zijn. Het gaf mij niet alleen een goed gevoel, maar ook weer moed. Ik merkte na het bezoek aan Bulgarije dat mijn Engels  weer bijgespijkerd moest worden en ben daarna op Engelse les gegaan, waar ik ook  weer nieuwe vrienden heb ontmoet. Kortom…. het contact met onze partnergemeente in Ruse, heeft mijn hele leven op de kop gezet en mede daardoor erg veranderd.

Peter Hollenga