​En weer wordt een bloedbad aangericht en worden mensenlevens weggemaaid, weer liggen mensen zwaargewond op het randje van de dood. Weer wordt angst en verschrikking gezaaid door mensen die wraak willen en geen mensenleven ontzien. Deze keer zijn onze zuiderburen in rouw gedompeld. Na Parijs, en eerder Londen en Madrid, is nu Brussel toneel van rouw en verdriet.

Opnieuw schieten woorden tekort. Wat kan je nog zeggen als mensen op klaarlichte dag onverhoeds worden afgemaakt? Wat kun je inbrengen tegen geweld dat voor geen rede vatbaar is? Wij staan verstomd. We rouwen om Brussel, we rouwen om mensen die gemist worden, we rouwen met allen die een geliefde moeten missen.

En toch geven we het niet op te zoeken naar woorden. Toch zoeken we naar woorden, omdat de angst ons niet monddood mag maken. Omdat terreur niet mag verlammen. Omdat we niet kunnen berusten in een wereld waarin bommen het leven platslaan. We zoeken naar woorden die weer zeggen dat het goed is om samen te leven, dat het goed is om op de pleinen te spelen, door de straten te lopen, in de metro te stappen, met de trein te reizen. Omdat het goed is dat we elkaar blijven begroeten, dat we deuren blijven openen en elkaar binnenlaten.

We weten het temeer, hoe broos de samenleving is. We weten het temeer dat vredig samenleven een bedreigd goed is. Dat agressie kapot wil maken en dat haat wil breken. We weten het temeer en toch kunnen we niet anders dan het erop te wagen door te gaan en te blijven ademen. We zoeken naar een bron waar we hoop uit kunnen putten. We worden teruggeworpen op een dragende grond van het bestaan. Op een God die met ons is in nood en dood. Op de Mensenzoon die we aantreffen op Golgotha. En met hartstocht en diep verlangen zien we uit naar het Paasfeest.

Ds. Arjan Plaisier, scriba van de generale synode

Bron: Website Protestantse Kerk Nederland